JULI 2009 – DJV THAILAND VERSLAG 1
Eindelijk is het dan zo ver! Op bovenstaande foto vertrek op 26 juli in Düsseldorf.
Na een trip van zo’n 22 uur, van auto naar vliegtuig, naar een taxi, naar een volgend vliegtuig, naar onze huurauto’s, nou ja schepen, was Sarnelli dan eindelijk in zicht.
Na het inspecteren van onze kamers, hebben we een rondje gemaakt door alle tehuizen, te beginnen met het daadwerkelijke Sarnelli House. Helaas hebben de kinderen geen vakantie (het is hier geen zomer) en waren de meeste kinderen naar school. Twee kinderen mochten we al ontmoeten: Menu, een kleine spring in het veld, ons al bekend en Coke, een voor ons nieuw jongetje. Nog ietwat verlegen, pas sinds 2 maanden hier, dus nog even aftasten geblazen.
Daarna konden we dan het Health Centre, de kliniek in aanbouw, bewonderen.
Júllie project, óns project en wat gaat het snel. De bouwvakkers waren volop aan het werk.
Was onlangs de fundering net gelegd, nu heeft het zijn heuse vormen en zit zelfs het dak er al op!
Mooi om het zo vorm te zien krijgen.
Een wachtruimte, een kleine apotheek en een verpleegzaaltje. Buiten een aparte dames- en herentoilet werden zichtbaar. Kortom een onmisbaar iets voor deze kinderen, de mensen van het outreach program en de lokale bevolking. Nu nog de inrichting. Dus.. klaar zijn we nooit.
Snel verder naar de kleintjes van het House of Hope. Inmiddels wonen hier zo’n 20 kleine kids, met als jongste aanwinst de kleine Maggy, nu pas 6 weken oud! Maggy’s moeder heeft HIV en wilde niet voor haar zorgen. Slechts 3 dagen oud, kwam Maggy bij Sarnelli terecht. Ze is nu het oogappeltje van haar verzorgsters en ook wij hebben haar inmiddels in onze harten gesloten.
Meerdere kinderen hier hebben bijnamen: Hippo, Bunny en met dank aan Veronique (vriendin van Denise) heeft één van de kinderen Tone, nu inmiddels de bijnaam POK?!….. Bedankt Veer!
Een klein foutje bij het optillen uit zijn bedje, zorgde voor een botsing met een stang. “POK!” De toon was gezet, hihi.
De jongens in het Jan en Oscar House, waren flink aan het werk. Dit huis staat er overigens pas sinds
kort. Een vrouw die haar beide kinderen verloor tijdens de tsunami, heeft geld gesponsord en dit huis opgedragen aan haar kinderen. Hier wonen met HIV besmette jongens vanaf 11 jaar.
Een Duitse organisatie sponsorde nieuwe bedden en een wasmachine. De jongens braken eigenhandig hun oude bedden af, droegen ze zelfs de trap af en zetten de nieuwe bedden vervolgens op. Wij hielpen een handje mee, maar maakten ook wat lol met hen tussendoor.
Terug gekomen bij het Sarnelli House, was net een feestje aan de gang. Een Amerikaans lerares nam afscheid. Er werd gezongen en gedanst. Wat heel beschaafd begon, groeide uit tot een BIG PARTY!!!
Wat hebben we gezweet;), volgens ons zijn we zo’n 10 kilo lichter.
Vandaag een bijzondere ontmoeting met Tadum, een blind geworden jonge vrouw van 17 jaar.
Zij leerde braille van haar blinde leraar Tab. Ook leert zij masseren in Nong Khai. Ze leerde Ben de kneepjes van het vak. Ben gaat volgende week een dagje met haar naar school.
Morgen gaan we inkopen doen voor de kinderen, na een inventarisatie van benodigdheden. Vrijdag zullen we als DéJà Vu een optreden verzorgen. Ook worden er flink wat kilo’s frietjes gebakken. De kinderen verheugen zich er nu al op, net als wij!
Een dikke knoevel van ons allemaal!
Ivo, Vicky, Veronique, Denise, Eefje, Bart, Ben en Angelique
