Februari 2010
Tot zover is februari een vreselijke maand geweest. Mijn beste vriend hier, Father Larry Patin, die in Pattaya het sociale werk van de Redemptoristen leidde, is terug naar huis gegaan en er is een hersentumor bij hem gevonden. Dat heeft mij, en alle vrienden en bewonderaars van Larry heel erg geschokt. Allemaal bestoken we de hemel met gebeden voor Larry. We deden nagenoeg alles samen, van gewichtheffen tot wandelen, tot hetzelfde soort werk. Toen kwam ook mijn gordelroos terug en bedekte mijn hele borst. En of dat nog niet genoeg was werd ook mijn computer besmet en raakte ik mijn mail en mijn adresboek van gmail kwijt. Toen heb ik besloten in de Vastentijd niet te drinken als een offer voor Larry en een paar van onze zieke kinderen. Dit was misschien niet de beste tijd voor dat besluit.
Fr. Chuck is terug naar huis, na drie maanden bij de kinderen te zijn geweest. Chuck krijgt echt nieuwe energie van hen, en de kinderen en het personeel missen hem. Hij is beslist geen”oude brompot”. Een neef en nicht van mij, Michael en Janet O’ Connor waren hier twee weken, we hadden een heerlijke tijd. Het ging allemaal veel te snel.
Op zondag 14 februari kwam Bisschop George om het Jan & Oscar huis te openen en te zegenen. Er waren Zwitserse donoren aanwezig en het personeel had zijn best gedaan met versieringen en openingstoespraken ( Peh en Jit), en het eten was heerlijk. De kinderen konden veel van hun handenarbeid verkopen en waren behoorlijk trots. We hadden de Zwitsers nog niet uitgezwaaid voor hun reis naar Bangkok toen de Nederlanders(Ben & Angelique en Léon & Henriëtte) arriveerden, en de opening van de kliniek door de Nederlanders was op zaterdag. Een Thaise familie schonk een Chinees acht gangen maaltijd voor de kinderen en de medewerkers. Zij waren ook bij de maaltijd aanwezig. Andrew Scadding en zijn vrouw en gevolg kwamen uit Engeland (Thai Children’s Trust), om te praten over de projecten en de financiering. Charlene House was het grootste deel van februari vol, en zal ook heel maart vol zijn.
Kleine Miss Dottie is thuis en het gaat goed met haar. Ze vindt het heerlijk om in haar rolstoeltje rond gereden te worden ( in plaats van op haar slechte been te lopen ). En onlangs kwam ze op mij aan gerold, terwijl ze kortaf riep: “Ga uit de weg “. Ze wil niet langer “Bai Dtuie”of “Baby Buffalo”genoemd worden. Ze “zeilt” voorbij, koninklijk wuivend vanuit haar stoel, terwijl ze roept: “Dottie! Dottie!” Het doet ons echt verdriet als haar bloedwaarden naar beneden gaan. Noot is thuis, maar vecht voortdurend tegen infecties. Ze moet naar een Universiteitsziekenhuis maar moet verscheidene weken wachten totdat haar nier dialyse goed werkt. Ze heeft me gezegd dat ze Engels wil studeren en wil leren computeren en op een goede dag mijn secretaresse wil worden. Het is een heerlijke meid en AIDS is zo’n wrede en meedogenloze ziekte.
Fr. Mike
