Mei 2020
Meestal zijn we aan het kakelen “het is de vrolijke maand mei”, maar met dit vervloekte virus dat rondschiet, is er niets vrolijks aan deze tijden. Ik moet toegeven dat hoewel Thailand het eerste land buiten China was dat aankondigde dat het coronavirus het land was binnengevallen, de Thai onmiddellijk stevige stappen ondernam. Mensen waren min of meer beperkt tot hun eigen dorpen en steden, en iedereen die naar huis probeerde te komen, moest in een quarantaine van 14 dagen. Onze kinderen zijn virtueel in “lockdown” en ik kan met trots zeggen dat ze het uitstekend staande houden. We hebben schoongemaakt en wat renovatiewerk verricht aan een van onze lege huizen, en het voorbereid voor elf 2-4 jarigen om hier te kunnen wonen, en ze kilometers verwijderd te houden van onze tien kleine baby’s en NuNa. Oudere meisjes van het huis “Our Lady of Refuge” doen het geweldig om de peuters en kleuters bezig te houden, en ze kunnen rotzooi trappen zonder de baby’s lastig te vallen. Andere meisjes naaien maskers en andere kledingstukken, die ik nog niet kan identificeren. De Nazareth-meisjes reizen naar het dorp Pai Si Tong om te helpen met de baby’s en de kleuters. Sommige meisjes maken zelfs eten klaar en verkopen het ’s avonds bij kraampjes langs de weg. De oudere jongens blijven druk bezig op de boerderij en met vissen om onze provisiekasten te bevoorraden voor de komst van het moesson seizoen, als het dit jaar komt. Dit deel van Thailand is vreselijk droog. We moesten drie diepe putten boren om ervoor te zorgen dat de kinderen en de tuin voldoende water hadden. Dit werd bereikt dankzij Stichting Vrienden van Sarnelli te Maastricht, Nederland.
Boren naar diepere waterbronnen. De meiden druk met het maken van mondkapjes.
Een paar van onze oudere meisjes kwamen in opstand tegen de afsluiting en andere beperkingen, en begonnen over de muur te klimmen om jongens op motorfietsen te ontmoeten en de hele nacht weg te blijven. Ze weigerden te luisteren naar uitleg waarom ze bij andere mensen moesten wegblijven, dus uiteindelijk zei ik dat ze hun spullen moesten inpakken en vertrekken met hun vriendjes of dat ze een baan in Nongkhai moesten zoeken. Door het virus werden ze werkloos. Dus, nu betaal ik voor hun kost en inwoning en geef ze voedselgeld, maar ik laat ze niet terugkomen. Sommige meisjes hebben HIV en een paar van hen nemen hun ARV-medicijnen niet goed in. In de komende maanden zullen die jongens misschien spijt hebben van het kwijlen over deze meisjes als ze zelf gezondheidsproblemen krijgen.
Wat mij betreft, op Palmzondag kreeg ik te horen dat ik mij moest opsluiten (door de AIDs-artsen in het Khonkaen University Hospital) en weg moest blijven van de kinderen en het personeel. Ik zit nog steeds opgesloten. Ik had last van mijn rug tijdens het sporten, dus ik moest naar fysiotherapie in het Wattana Ziekenhuis in Nongkhai. De eerste keer had ik een afspraak om 18.00 uur. Tegen de tijd dat ik uitkwam was het donker, de straten waren verlaten. Zeer weinig verkeer, geen handkarren met mensen die eten verkopen en elke winkel is dicht. Een griezelig gezicht. Vervolgens, terwijl ik rond hobbelde met een zeer pijnlijke rug, vaardigde de regering een bevel uit dat ze de hele maand april het verkoop van bier, wijn en alcohol verboden tot 1 mei, echter in plaats daarvan kondigde ze aan het verkoop van sterke drank te verbieden gedurende de maand mei. Ondertussen op 2 mei werden de regels herroepen en het verkoop van bier, enz., werd weer toegestaan op de middag van 3 mei. Ik vertrapte bijna vrouwen en kinderen in mijn haast naar het Heineken “bierpad” te komen! Eigenlijk, met mijn zere rug, sleepte ik mijn rechterbeen mee als een gewonde krab!
Father Mike je hebt het verdiend. Proost.
Father Mike you deserve it. Cheers
Er zijn geen missen, bruiloften, begrafenissen enz, met publiek toegestaan. Ik mis het bidden met de dorpelingen en ze missen de zondagsmis, de “Moeder van de Eeuwige Diensten” (“The Mother of Perpetual Services”) enz. In onze dorpen is gelukkig niemand aan het virus overleden. Ik bied een privé mis aan en bid dagelijks voor onze kinderen en personeel, dorpelingen en al onze vrienden die ons helpen om de dieren te voeden en te drinken te geven.
Moge de goede Heer jullie allemaal veilig en gezond houden!
Father Mike Shea
