Een, verlaat, gelukkig Paasfeest
De school is twee maanden dicht. De oudere kinderen werken om wat geld te verdienen voor kleren enz.; de jongere kinderen die familie hebben, die mee werken, zijn voor een paar weken naar huis, het eerste bezoek sinds ze bij ons kwamen. Sommige familieleden werden opgespoord door onze medewerkers, omdat we de afkomst van veel kinderen niet kennen. Er zijn er nog steeds een paar die geen idee hebben wie hun familie is of uit welke plaats ze komen. Van al onze kinderen zijn de zieligste die wel familie hebben maar waarvan die familie zelfs niet wil dat ze op bezoek komen. Andere meisjes zijn misbruikt of verkracht als klein kind en kunnen daarom dus niet naar huis. Kleine jongens en meisjes, die zien dat hun vriendjes aan het pakken zijn en familie ontmoeten, gaan ook pakken en zitten hoopvol voor Sarnelli, tevergeefs wachtend op iemand die opdaagt en ze ergens mee naar toe neemt. Eén jongen, Tien, die duidelijk wat minder begaafd is, pakt iedere avond opnieuw een rugzak en loopt ’s morgens achter de priester en het personeel aan, wanhopig vragend “wanneer komt mijn familie?” Hij heeft familie, maar zij willen niets met hem te maken hebben. Tien heeft aids.
Father Ole en Broeder Keng zijn bezig om de kinderen voor te bereiden op de verandering van school en zomerkampen. We willen er voor zorgen dat de kinderen die geen familie hebben naar een ontspanningsoord op de Ubolrat Dam gaan voor een vakantie.
We zijn begonnen met graven voor de fundering voor de nieuwe eetzaal en keuken voor de jongens die wat langzaam zijn en aids hebben. Het is als graven in beton. Geen regen en temperaturen boven de 100 graden Fahrenheit, zo vroeg, wijzen op weer een jaar met raar weer. We hebben de laatste vijver gegraven en we hopen dat die tijdens de moesson gevuld wordt met regenwater, en hebben we een reserve waterbron voor het geval dat we, zoals vorig jaar, een kort moesson seizoen krijgen. Families ten westen van ons, in het Nong Saeng gebied ( waar onze St. Eileen parochie is) zijn allemaal op jacht naar werk, omdat de rijstoogst totaal is mislukt door gebrek aan regen. Vorige maand heb ik ze geld gegeven om bronnen te boren en groenten te planten, omdat de grondsoort daar prima is voor groente tuintjes. Het geld is van een project van de Maris Fathers uit Australië van 15 jaar geleden. Zij zamelden fondsen in met de Australische regering (AUSAID). De bergbewoners betalen volgend jaar de lening, zonder rente, terug.
Op 17 maart hadden we een St. Patrick’s feest. Omdat ik de enige persoon ben van Ierse afkomst in het hele gebied moest ik het feestje betalen. Het bestond uit schouderham, rijst, jus, groenten, fruit, popcorn en ijs. De rakkers kennen St. Patrick niet, maar ze herkennen een goede maaltijd wanneer ze er één zien. Ze aten als varkens.
Wat mijzelf betreft, als een echte Ierse jongen, zat ik te wachten totdat de zon over het hoogste punt was, met een fles Jameson, die Kate onze Australische verpleegster, voor mij had gekocht toen ze voor een visum naar Laos moest. Ik heb de fles geopend en getoast op het leven, de kinderen, en de mensen die helpen om ze van eten en drinken te voorzien. Weer heel erg bedankt voor jullie vrijgevigheid en zorg en we bidden iedere avond voor jullie en jullie wensen en verzoeken
God zegene u.
Father Mike
 |
 |
Hierbij enkele foto’s van de Songkran feesten bij Sarnelli. Vier dagen een groot spektakel met water. Bij temperaturen van ± 35 graden is dit voor iedereen welkom!! Ook is in deze periode het begin van het nieuwe jaar voor de Thaise Boedisten.
 |
 |
