Juni 2010
De tijd gaat zo ongelofelijk snel. Zaterdag, en de kindermis met het voorbereide praatje, komt angstaanjagend dichterbij. Ik dacht dat de tijd langzamer ging wanneer je ouder werd ! Ik heb zojuist de steen voor Noot’s graf gekregen, met haar foto erop. Ik heb de jongens die aan de kleine tombe werken gezegd waar ze mijn stoffelijke resten moeten begraven. Thaise mensen praten niet graag over zulke dingen en ik heb de jongens een beetje lomp behandeld.
De moesson regens zijn er nog steeds niet. De rijstvelden zouden al vol water moeten staan en de mensen zouden hun zaailingen in de grond en aan het groeien moeten hebben. Maar dit is weer het jaar van “el nino” dat ellende brengt voor het noordoosten. Vorig jaar gingen we allemaal rijstvelden kopen en Wan en Peh en hun arbeiders bewerkten de velden en we groeven een reusachtige visvijver om water in op te slaan. We hadden al jaren een veld waarin we twee bronnen groeven en een grote tuin aanlegden met fruitbomen. Maar dit jaar is het zo droog dat we twee visvijvers moesten leeg pompen om één vijver, waarin we kleine visjes kweken, vol te houden. We zijn toch begonnen met ploegen en we bidden dat de regen zich een beetje gaat haasten, omdat het erg zuur zou zijn als we geen rijst zouden kunnen verbouwen en oogsten om de kinderen te voeden. Ik voel me als de man in het evangelie van Lucas, die land kocht en een grotere korenschuur bouwde. ( Lucas, 12 ). De kinderen doen al het ploeg en zaaiwerk en oogsten ook, samen met ons personeel, onze rijst. We zouden in staat moeten zijn onszelf het hele jaar met rijst te voeden als de regens overvloedig zijn.
Het is een maand geleden dat de 16 jarige Piyanoot aan AIDS en nierfalen is gestorven. Haar as- resten staan op een kast in mijn TV kamer en we zullen haar as zaterdag 19 juni begraven. Haar vrienden zijn nog steeds in rouw. Het andere ernstig zieke jongetje, “Ben”, is terug naar het ziekenhuis in Nongkhai. Hij werd behandeld aan zijn ogen en zal dus niet blind worden door AIDS. Hij heeft ook TB wat niet gemakkelijk geneest plus een bacteriële infectie in de hersenen. Het is een verschrikkelijk mager en wanhopig uitziend jongetje. We maken ons echt zorgen over hem. Ik heb hem op 10 juni in het ziekenhuis bezocht, hij krijgt I.V. maar is erg lusteloos.
Vorig jaar juni namen we een drie dagen oude baby op, die we Maggie noemden. Haar moeder wilde een abortus maar we boden haar aan 3000 bath per maand en alle dokterskosten te betalen tot aan Maggie’s geboorte. De moeder zou ook nog 3000 bath per maand krijgen na Maggie’s geboorte, ongeacht of de moeder haar zou willen houden of niet. De moeder wilde haar niet en nam het geld aan. En nu, deze maand vroegen zij haar terug. De vader had Maggie’s moeder verlaten voor een nieuwe vrouw (ondanks dat hij AIDS heeft) en Maggie’s moeder dacht dat hij terug zou komen als zij Maggie weer had. Het geval werd bekeken door de sociale dienst en God zij dank is de dame die het regeringsprogramma leidt een toegewijde vrouw die er snel een eind aan maakte. Wij hebben Maggie, maar we gaan de manier waarop we dingen doen veranderen om de kinderen beter te helpen en te beveiligen. We waren te naïef.
Ik wilde dit jaar in Richard, Louisiana, zijn voor de Charlene mis, maar ik was in maart al thuis om mijn beste vriend uit Thailand, Fr. Larry Patin te bezoeken. We waren 44 jaar samen, we jogden samen, deden aan gewicht heffen en dronken bier gedurende al die jaren. Larry heeft terminale kanker in de hersenen en ik wilde hem bezoeken voordat hij niet meer zou weten wie ik was. Nu is hij in dat stadium en dat is pijnlijk. Ik ben 72 jaar en ook aan het aftellen. Ik denk steeds aan onze wederzijdse vriend, Father Dick Strass. Dick is ook gestorven aan kanker in de hersenen. Dus ik denk dat ik dit jaar niet thuis zal zijn voor de Charlene Mis of Ceboride, onze fondswerver in Wisconsin. Ik zal het geld voor de ticket gebruiken om Father Chuck en David Polek over te laten komen. Fr. Chuck en David zijn gepensioneerd maar zij werken als gekken en doen prachtig werk om fondsen te werven voor de kinderen
Wederom, dank je zo wel voor jullie vriendelijkheid, zorg en goedgeefsheid voor deze kinderen. Moge de goede God u en de uwen zegenen
Father Mike
