Nieuws van Sarnelli House
September 2009.
Hallo vanuit Sarnelli
Ik ben nu drie weken terug in Thailand en het voelt als drie jaar! Het was heerlijk al de kinderen terug te zien en te zien dat het zo goed met hen gaat, qua gezondheid. Maggie, onze kleinste ( 2 maanden oud ), is gezond maar moet haar HIV/Aids bloedtesten nog krijgen. Ze is een ernstig kijkend klein ding dat gezond is maar nooit lacht. Ik blijf grapjes maken tegen haar “huismoeder” dat Maggie verwaarloosd wordt. Maar Maggie is slim genoeg om te gaan huilen als ik haar te lang vast houd! Kaen, onze 7 maanden oude baby, wiens tienermoeder na de geboorte de stad verliet, is gezond en komt aan. Zijn grootouders zijn erg arm en hielden hem in leven met suikerwater. Kaen heeft een nichtje (of tante), ongeveer 3 ½ jaar oud, die ook wees geworden was, dus hebben we haar ook opgenomen. Zij is een brutaaltje dat van niemand bang is. De familie woont in de Nongbualampoo bergen, ten zuidwesten van hier. We hebben deze oude mensen rijst en voedsel gebracht en de plaatselijke St. Vincent de Paul gemeenschap, geleid door Fr. Peter Inthi, CSsR heeft de regering verzocht om deze mensen wat land te geven zodat ze een tuin aan kunnen leggen en een fatsoenlijk huis kunnen bouwen.
Tijdens de afgelopen week kregen we ook een 12 jaar oud meisje “Nook”; een achtjarige jongen “Tay” en een 6 jarig knulletje “Mawk”. Het zijn leuke kinderen en Nook is katholiek. Zij hebben verschillende vaders, die allemaal naar andere vrouwen vertrokken zijn en hun moeder is op 25 augustus aan kanker gestorven. Zij hebben 2 oudere getrouwde broers, van wie de vrouwen de kinderen niet wilden hebben. In het begin waren ze bang maar nu zijn ze gewend en hebben vriendjes. Ik vraag me vaak af wat kinderen denken en hoe ze zich voelen wanneer ze afgewezen en verlaten worden door familie en vrienden.
Onze rijst staat er goed bij maar we moeten meer regen hebben. Het gewas heeft nog een lange weg te gaan tot de oogst. We hebben onze vis tanks, enorm grote, gereed om Pa Duk te kweken. De varkens zijn gekocht en de mensen mopperen over de varkensgriep. Het mannetjesvarken is “Rol” genoemd, naar de vriend die het hele project heeft geschonken.
We hebben ook meer kippen en eenden gekocht. Ik weiger ganzen toe te staan, als gevolg van een verschrikkelijke kindertijd, toen Grootmoeders ganzen mij achtervolgden en mij boven op mijn hoofd pikten en het mij in de broek lieten doen voor hun vleugels. Het harde landleven van mijn jonge jaren.
Kleine Mimi werd door haar moeder aan ons gegeven toen ze ARV medicijnen gebruikte en probeerde een geregeld leven te leiden met een baan. We huurden een winkel voor de moeder en hielpen haar goederen te kopen om te gaan verkopen. Dit is een onderdeel van het Outreach programma. Maar ze begon geld te lenen van mensen en kon het niet terug betalen. Op een dag kwam ze voor haar dagje uit met Mimi en vertrok met haar. We denken dat zij bij haar moeder in Khon Kaen is. We hebben niets te zeggen over Mimi, maar het kleine meisje eet als een wolf en we willen er zeker van zijn dat ze in orde is. We weten ook niet wat er gaat gebeuren wanneer het de verkeerde kant op gaat met Mimi’s moeder. Mimi is half Japans.
Dit is het laatste nieuws vanuit het noordoosten. Dank u nogmaals voor jullie hulp, gebeden en belangstelling in deze kinderen en hun leven.
Father Mike
