AUGUSTUS 2009 – DJV THAILAND VERSLAG 6
Een lach en een traan
De afgelopen dagen waren over het algemeen gevuld met vreugde maar net zoals voorgaande keren werden we ook deze keer geconfronteerd met verdriet.
 |
 |
Kinderen zijn kinderen, spelen, dansen, delen knuffels uit, maken lol. Maar toch… we moeten niet vergeten dat deze kinderen allemaal een verleden hebben. Aids/HIV krijg je niet zomaar en in een weeshuis beland je ook niet zomaar!! Ook deze keer is het weer raak. Kinderen met HIV/Aids hebben erg weinig weerstand. Koorts, oorontsteking, afschuwelijk huidirritaties, lopende neuzen, bronchitis, noem het maar op, je kunt het zo gek niet bedenken of één van de kinderen heeft wel iets. Gelukkig doet men hier hun uiterste best om de kinderen te helpen. Wanneer een kindje koorts heeft dan wordt hij bijvoorbeeld met vochtige doeken van kop tot teen gekoeld. Met de middelen die ze hebben doen ze hun best om een kind snel weer op de been te krijgen.
 |
 |
Een voorbeeld van hoe een dag overgaat van een lach in een traan is een dag als vandaag! Al de hele week maken de kinderen ons gek met de vraag of we vandaag hun school komen bezoeken. Morgen is het namelijk “Moederdag” in Thailand en geloof het of niet, de kinderen hebben dan een dagje vrij en ook alle overheidsinstellingen zijn gesloten. De koningin is jarig en dat MOET gevierd worden. Enfin, vandaag was er dus een feestje op school. De kinderen gaan naar de Rossario school in Viengkuk, een school waar nog echte nonnen les geven en met de scepter zwaaien. De Rossario school is overigens de enige school in de wijde omtrek die les wil geven aan kinderen met HIV/Aids. En, … och ja…. Maar heb je huiduitslag of een lopende neus van verkoudheid dan mag als HIV kindje niet op school verschijnen, want ja…………..je bent toch een beetje anders?!!! (achhh)
Maar goed, wel 1000 kinderen zaten op de grond in groepjes verdeeld. In Thailand heeft iedereen trouwens een uniform aan. Dus zit je bij je eigen kleur. 1000 kinderen aan de rechterkant, alle moeders aan de linkerkant. Er werd gebeden, gedanst en gezongen. Alle moeders kregen een zelfgemaakt bloemetje en een dikke knuffel van een kind. Hier is Moederdag heel belangrijk en alles wordt dan ook uit de kast gehaald om er een groot feest van te maken. Het was erg leuk en volgens mij kregen Ben en ik meer bloemetjes en knuffels dan wie dan ook. Tja…. Wij hebben 148 kinderen, toch??? (hihhi)
Toen we op het eind van de middag naar huis wilde gaan rende Jack, één van de kleine mannekes uit het House of Hope achter ons aan. Pi Ben, Pi Angelique, Ka Ban, naar huis? Ja, zeiden wij, maar jij moet terug naar school, alleh hup…. (!) Het mocht niet baten, een minuut later liep hij alweer vrolijk achter ons aan. (wat een joonk!) Aangezien het House of Hope op de weg terug naar Don Wai ligt, hebben we hem maar meegenomen. (uiteraard niet zonder even de school in te lichten, duhhhh)
 |
 |
Aangekomen bij het House of Hope stond Pea al uitgebreid op mij te zwaaien. “Pi Angelique, two minutes, please come, I need to talk to you”. Ze vertelde me dat er vandaag weer een kindje was binnengekomen, een klein mannetje van amper 6 maanden oud. Zijn moeder had vanmorgen contact met hun opgenomen en aangegeven niet meer hem te kunnen zorgen. Hij is zo klein en teer! Bij zijn geboorte woog hij amper 1,5 kilo! Hij is nog steeds erg klein voor zijn leeftijd maar heeft een paar prachtige kijkers die nieuwsgierig de wereld in kijken. Zijn moeder is een jong meisje van net 15 jaar oud, ze woont bij haar familie, maar ze zijn erg arm. We hebben foto’s gezien en haar familie woont in een houten hutje op palen. Zo ver wij weten heeft zijn moeder geen HIV/Aids maar zeker weten doen we het niet. Ik ben erg benieuwd waarom zo’n jong meisje nu al een kindje op de wereld zet, een vriendje, door verkrachting? Donderdag gaan Ben en ik samen met de mensen van het Outreach Programma een bezoek brengen aan dit gezin. Misschien kunnen we iets voor ze betekenen. Je weet het maar nooit. We houden jullie op de hoogte!
Liefs,
Ben & Angelique
