April 2009 – Nieuwsbrief Father Mike
Gelukkig Paasfeest !!
De school is “gedaan” en de bewoners zijn ongedurig. Sommige van onze kinderen hebben geluk, familieleden nemen hen voor een poosje mee naar huis. Anderen, de meerderheid, hebben niemand. Deze kleine vlegels kunnen slechts jaloers toekijken wanneer diegenen met meer geluk wat tijd bij familie gaan doorbrengen, ook al is het maar kort. Daarom hebben we spelletjes en uitstapjes. Gelukkig hebben we vrijwilligers uit verschillende landen om ons te helpen bij het onderwijzen van Engels, met hen te spelen en hen mee te nemen naar de stad voor een ijsje en soms een film. Wij waarderen echt de vriendelijkheid en liefde die deze mensen schenken aan de kinderen.
Een van de projecten die ik na Nieuwjaar gestart ben was een “Ouderdag Program” in een gebied stroomopwaarts. Ik ben daar pastor geweest in de “jungletijd” toen er geen wegen en elektriciteit was. Ik was toen jong en alles was een avontuur. Het was in de periode 1967-75. Ondanks het feit dat ze op de rivier waren en voedsel hadden verzameld en hadden gegeten in de jungle, waren de mensen wanhopig van armoede en ziektes heersten alom. We hadden geen artsen of verpleegsters en het dichtstbijzijnde ziekenhuis was twee dagreizen per boot of ze moesten een oversteek maken naar Laos voor een bus. Meisjes die ik naar school heb gestuurd in de steden zijn daar nu terug als vijftigers en zestigers, ambtenaren, verpleegsters en onderwijzers. Zij belden me op om me te zeggen dat ze iets terug wilden doen door te werken als vrijwilligers voor AIDS geinfecteerden, vooral kinderen. Ik kan bijna niet geloven wat een opoffering en mededogen zij tonen in hun vrije weekend.
Ik had me een beetje terug getrokken sinds het” Outreach Program” voorbij was, maar deze mensen kwamen met een vrachtwagen vol jonge vrouwen en vier meisjes. Alle vrouwen waren geïnfecteerd met het AIDS virus en wanhopig van armoede. Drie van de meisjes waren wezen ( de ouders stierven aan AIDS) en een van de weesmeisjes was geïnfecteerd met AIDS. Zij waren als de Drie Musketiers, gemeden door hun vroegere vrienden en klasgenoten en gehoond door onderwijzers. De mensen in deze streken zijn tamelijk onwetend en hebben weinig mededogen. Zij denken dat al deze meisjes besmettelijk zijn. Deze meisjes verhuizen binnen twee weken hierheen en beginnen een nieuw leven. Zij zullen naar school gaan waar niemand hun geschiedenis kent. Zij zijn ongelofelijk lief maar tonen hun verantwoordelijkheid. Zoals de Drie Musketiers en d’Artignan zijn ze onafscheidelijk. We kunnen dit doen en de volslagen armoede verlichten van de verstoten vrouwen die hen vergezelden dankzij een edelmoedige en bezorgde familie die zeer gul heeft geschonken aan het “Outreach Program”.
Één van onze meisjes met AIDS, Miss Bee, wier gezicht vol zit met littekens van pogingen tot “plastische chirurgie” vroeg me onlangs of ik in engelen geloof. Ik vertelde haar dat Bee een baby engel is, die hoop heeft dank zij andere engelen die haar verzekeren van een leven met kwaliteit. Zoals de engelen die de verdoofde discipelen begeleidden met Pasen, redden onze donoren de engelen in het leven van deze kinderen. We hebben hier een moeilijke tijd en we hebben plannen moeten reduceren en sommige activiteiten moeten stoppen. Onze jaarlijkse tochtje naar Pataya ging niet door wegens gebrek aan fondsen maar een donor maakte het mogelijk dat de kinderen de gelegenheid krijgen ergens heen te gaan waar zij naar toe willen. BUPA Verzekeringsmaatschappij deed ook een gulle donatie voor het vervoer van de kinderen. Sommigen zullen gaan kamperen: sommigen zullen naar Ubolrachatani gaan, naar een waterreservoir; anderen zullen naar de watervallen in het Phu Tawk gebergte gaan; en allemaal zullen ze voor de school begint op zijn minst één keer naar het winkelcentrum gaan. Of ze nu teenager zijn of kleuter, ze zijn allemaal tevreden met weinig en vragen niet om veel. Ze hebben nooit iets gehad en ze verwachten ook niets. Ze zijn wanhopig op zoek naar genegenheid, liefde en veiligheid. Dankzij onze vrienden kunnen we hen dat tenminste bieden. Zoals mijn maat Fr. Joe Maier van het Mercy Center Bangkok pleegt te zeggen: “The beat goes on “
Moge de Heer en Zijn Bedroefde Moeder u zegenen met Pasen en we bidden iedere dag voor U en de Uwen,
Fr. Mike, staf en ALLE kinderen
